Przy rozkroju szkła należy pamiętać że temu materiałowi należy się respekt. Sznyt należy prowadzić ostrożnie uważnie.
Trzeba również wsłuchiwać się w dźwięk wydawany przez szybę, przepisem na udane krojenie jest bowiem równomierny docisk. Szybę lub lustro zawsze tniemy na idealnie płaskiej powierzchni- pozwoli to uniknąć przypadkowego pęknięcia.
Do krojenia, oprócz specjalistycznego noża, stosuję się również olej który smaruję kółko, ułatwia rozłamywanie sznytu, zmniejsza potrzebę mocnego dociskania kółeczka, pozwala zachować nóż w dobrej kondycji, eliminuje odpryski które mogą powstać przy cięciu ''na sucho'' a ponad to olej wiąże odpryski. Wykonywanie wycięć w szkle wymaga już sprzętu i doświadczenia.
Szkło jest kruche i pełne naprężeń wewnętrznych. Wykonywanie wycięcia rozpoczynamy od wywiercenia otworu, następnie specjalistyczną piłą chłodzoną wodą docinamy się do otworu, dopiero te czynności umożliwiają odkrojenie i odłamanie zbędnych elementów. Do wycinanie okręgów służy cyrkiel szklarski. Zbudowany jest z przyssawki centrującej, pałąka oraz przesuwnej głowicy tnącej którą ustawia się za pomocą podziałki. Bardzo ciekawą konstrukcje stanowi również cyrkiel do wycinania elips ze szkła i luster.
Historia szkła, luster i opowieści o pracy szklarza - Lustra na wymiar Warszawa
Materiał jakim jest szkło towarzyszy człowiekowi od zarania dziejów.
Mieszkańcy okolic wulkanów mieli dostęp do jego naturalnych odmian.
Jedna historia : szkło i lustra
W starożytnym Egipcie już w 1250 roku przed naszą erą istniała fabryka szkła. Najstarsze ślady pochodzą z Mezopotamii (trzy i pół tysiąca lat przed naszą erą). Być może to feniccy kupcy wytopili szkło przez przypadek pięć tysięcy lat przed naszą erą, w ognisku. Dziś wizyta w zakładzie szklarskim kojarzy nam się również z lustrami.
Wczasach antycznych jako zwierciadeł używano polerowanych kamieni lub polerowanych kawałków metalu (brąz, ołów i srebro). Lustra metalowe dominowały w wiekach średnich pomimo odkrycia przez Rzymian luster szklanych. Pod koniec średniowiecza powrócono do wyrobu szklanych luster za sprawą muzułmanów mieszkających w Hiszpanii. Ręczne wytwarzanie szyb rozwinęło się w XIV wieku w Normandii na północy Francji.
Technika ta polegała na dmuchaniu dużej bańki z roztopionego szkła i spłaszczania jej. Bardzo kosztowna i pracochłonna metoda pozwalała na wytworzenie dwunastu szyb dziennie i miała się nijak do dzisiejszej zmonopolizowanej produkcji idealnie płaskich tafli szkła, zatem okna szklane były rarytasem przeznaczonym jedynie do chrześcijańskich świątyń i garstki najzamożniejszej śmietanki. Lustra rtęciowe produkowano do 1843 roku.
Groźną dla zdrowia i mało efektywną rtęć, wyparła warstwa srebra zabezpieczona specjalną farbą. dziś stosowanie rtęci i ołowiu jest surowo zabronione, stosuję sie aluminium napylane próżniowo. Dmuchanie szkła stopniowo zanikało na rzecz tafli z wanny. Ta do dziś najtańsza technologia wytwarzania tafli szklanych ma pewien feler - nieregularna płaszczyzna która zniekształca obraz. Absolutną awangardą było wynalezienie metody float, inaczej zwanej Procesem Pilkingtona. Szyby produkowane są na powierzchni roztopionej cyny, dzięki czemu uzyskano niemal idealnie gładką powierzchnie. Dziś praca szklarza nie polega na produkcji szkła ale, na docinaniu tafli na żądany wymiar oraz szeregu innych usług jakie świadczymy. Po dokonanym pomiarze zaczynamy mozolny proces polegający na krojeniu szkła - kiedyś diamentem, dziś służą do tego kółka z węglika spiekanego. Do szlifowania używa się specjalistycznych maszyn ale służą do tego również papiery ścierne różnej gradacji.
Otwory przewierca się za pomocą diamentowych wierteł rurowych przy użyciu mniej lub bardziej zaawansowanych technologicznie wiertarek. Hartowanie to obróbka cieplna która zmienia układ naprężeń szklanej tafli. Ogrzanie, a następnie gwałtowne schłodzenie podwyższa wytrzymałość mechaniczną szyby. Chodź szybą wciąż nie jest odporna na uderzenie, jest odporna na temperaturę i wyginanie. W ten sposób powstaje jednowarstwowe szkło bezpieczne, normy przewidują nawet wielkość kawałeczków na jakie rozbiję się szyba. Hartuję się tylko i wyłącznie gotowe elementy szklane, bowiem wizyta w specjalistycznym piecu hartowniczym zamyka obróbkę szkła. Do montażu elementów szklanych szklanych stosujemy wachlarz technik zamocowań.
Szklenie nieodłącznie kojarzy się z kitem szklarskim w którego skład wchodzą kruszona kreda i olej lniany zwany pokosem. Kit jednak jest wypierany przez silikony i listwy zatrzaskowe. Zdarzają się jeszcze ramiaki skręcane śrubami lub zbijane gwoździami. Również lustra kiedyś przykręcano, rozwój chemii budowlanej sprawił że dziś lustra są niemal wyłącznie klejone do ściany lub innej powierzchni. Oszklenie starego drewnianego okna wciąż jest niemożliwe bez tradycyjnych narzędzi szklarskich. Odbijak służy do czyszczenia ramy okna z resztek kitu, sztyfty szklarskie służą do stałego osadzenia tafli szkła w ramie natomiast, kitownika używa się do formowania kitu lub silikonu. Praca w zakładzie szklarskim uczy stanowczości i podejmowania decyzji.
Historie związane z lustrami: Hrabia Drakula, Lustro Twardowskiego, Narcyz, Laser, Nauka, Katoptrofobia, Lustro Weneckie